Colm 26 nov 2017
Natuurlijk is het leuk om te vertellen dat ik trots ben omdat het in de Lucas zo goed gaat met onze gemeenschap. Dat doe ik dan ook graag, maar afgelopen zondag werd ik misschien wel veel dieper geraakt. En ja, wat ben ik trots op onze gemeenschap. Wat mij zo ontroerde dat ik tijdens het uitdelen van de Communie bijna volschoot, was juist de kwetsbaarheid van mensen. Zulke mooie mensen die om verschillende redenen zo kwetsbaar zijn. En ze mogen er allemaal zijn, en allemaal samen vormen we de Lucas. Pater Begheyn die sinds zijn operatie wat moeilijker loopt en zo graag bij ons komt voorgaan. Een van de koorleden naar wie de Communie gebracht moet worden omdat het – ondanks de hulp van medekoorleden – toch wat bezwaarlijk is geworden om naar beneden te komen. Sowieso vind ik de vanzelfsprekende manier waarop in heel de kerk diegenen die slecht ter been zijn, voorrang krijgen, een mooi en belangrijk signaal. Natuurlijk de kinderen met hun mooie tekeningen die ook de kleinsten samen hebben gemaakt, en hun verlegenheid voorin de kerk, waar er meestal wel weer eentje is die iets durft te vertellen. En de ouders en helpers die voor een deel vanwege de kindernevendienst naar onze kerk komen, omdat ze dit zo belangrijk voor hun kinderen vinden. Bij kwetsbaarheid en broosheid denk ik natuurlijk ook aan de parochiaan in het hospice die uitdrukkelijk vraagt om iedereen in de kerk te groeten en aan zijn vrouw die voor het eerst zonder hem weer bij ons in de kerk zit. De verbondenheid met elkaar neemt in al deze verhalen het ‘probleem’ niet weg, maar laat wel zien hoe we ook – juist! – gemeenschap zijn in onze zwakheid. Zo zie ik met vreugde hoe een groep jonge Eritreeërs steeds meer hun plek vindt. Zij hebben het heel zwaar gehad. En nu moeten zij in een totaal vreemde taal en cultuur een nieuw bestaan zien op te bouwen. Wat fijn en goed dat enkele parochianen met hen spontaan met taallessen zijn begonnen. En wat is het dan mooi om ze op zondag bij de koffie te zien, met oudere parochianen. Deze voorbeelden ontroeren me, en u kunt ze ongetwijfeld aanvullen. Ik zou het breder willen trekken: zo hoort het te zijn in een christelijke gemeenschap. Daar ligt haar ware schoonheid en aantrekkingskracht. Liever een parochie die aan elkaar hangt van broze mensen die oog hebben voor elkaar en voor andere kwetsbaren in onze wereld dan een kerk die met gelikte campagnes de ‘geslaagde’, ‘onkwetsbaren’ aantrekt. De kern van de Blijde Boodschap van Jezus is niet dat de sterksten voorop lopen en de rest pech heeft en het maar uit moet zoeken. Nee, Hij leert ons dat in Gods koninkrijk de armen en zwakken de ereplaatsen krijgen. Wat is en blijft onze Lucas dan toch een prachtig mooie gemeenschap. En wat ben ik trots op u allen! pastor Colm Dekker
